بررسي اندازه ي حركات فك پايين در انسان با بینایی ماشین و فیلتر CANNY در متلب
بررسي اندازه ي حركات فك پايين در انسان با بینایی ماشین و فیلتر CANNY در متلب
مقدمه: حركات فك پايين، نشانهاي از چگونگي كاركرد آن است. كاهش در حركات، از نشانههاي شايع ناهنجاريهاي مفصـل
گيجگاهي-فكي ∗ TMDاست. با توجه به اين كه، اندازهي طبيعي حركات فك پايين، در افراد ايراني اندازهگيري نشده اســت
لذا در اين تحقيق سعي شدمحدوده نرمال كليهي حركات فك پايين در افراد ايراني بدون علامت اندازهگيري شود.
مواد و روش كار: اين بررسي، بر روي ١١٤نفر از دانشجويان دندانپزشكي بــدون علامـت ) ( Symptom freeانجـام شـد
)افرادي كه ،∗∗ TDSآنها صفر يا يك بود به عنوان بدون علامت انگاشته شدند.( سپس، حركات فك پايين در اين دو گروه
در حالتهاي گوناگون اندازهگيري شد و اندازهي طبيعي اين حركات، با احتمال ٩٥درصد محاسبه گرديــد. در ايـن بررسـي،
ارتباط ميان يك عامل آنتروپومتريك )) (Antropometricپهناي بند ديستال سه انگشت ميـاني هـر دو دسـت( و بيشـترين
اندازهي بازكردن دهان بررسي شد.
پروژه متلب يافته ها: نتايج اين تحقيق به شرح زير بود: (١بيشترين و كمترين اندازهي بازكردن دهــان در زنـان بـه ترتيـب ٣٦/٥و ٦٥
ميليمتر، و در مردان به ترتيب ٤٢/٥٠و ٨٠ميليمتر ديده شد. (٢در زنان، بيشترين و كمــترين حركـت آرواره بـه سـمت
راست به ترتيب ٤/٢٠و ١٠/٦٠ميليمتر، كه اين ميزان براي سمت چپ ٥/٨٠و ١٢/٢٠ميليمتر ديده شد. (٣در مــردان،
بيشترين و كمترين حركت طرفي آرواره به سمت راست به ترتيب ٤/١٠و ١٢/٤٠ميليمتر، كه اين ميزان براي سمت چــپ
٤/٥٠و ١٣/٤٠ميليمتر ديده شد. (٤بيشترين و كمترين حركت رو به جلو در زنان به ترتيب ١٠/٢٠و ١/٥٠ميليمــتر، و
در مردان به ترتيب ١٢و ٢/٦٠ميليمتر ديده شد. در اين تحقيق رابطهي معنيداري ميان پهناي بنـد ديسـتال سـه انگشـت
مياني هردو دست وبيشترين اندازهي بازكردن دهان درهردو جنس وجود داشت كه اين رابطه درمورد دست چپ قويتر بود.
نتيجه گيري: با توجه به اين مطالعه شايد بتوان از اين اندازه هاي طبيعي، به عنــوان منبعـي معتـبر بـراي تشـخيص، معاينـه و
سرانجام درمان افراد مبتلا به ناهنجاريهاي مفصل گيجگاهي، ياري گرفت.
پروژه متلب پروگناتیسم فک پایین یکی از اختلالات شایع اسکلتی در جامعه ایرانی میباشد و به همین دلیل جراحیهای Setback فک پایین نیز یکی از جراحیهای شایع در حیطه جراحی دهان، فک و صورت است. جراحی ساژیتال راموس یکی از جراحیهایی است که به منظور عقببردن و نیز جلو کشیدن فک پایین انجام میشود. هدف از این مطالعه بررسی روند بهبود حداکثر میزان بازشدن دهان (Maximum Mouth Opening) متعاقب جراحی ساژیتال اسپلیت دوطرفه فک تحتانی (BSSO) در بیماران مبتلا به پروگناتیسم فک پایین بود.
مواد و روشها: در این مطالعه ۳۶ بیمار که به منظور تصحیح پروگناتیسم فک پایین تحت عمل جراحی BSSO با مدیفیکاسیون Hunsuck قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تمامی بیماران فیکساسیون داخلی با ۳ عدد پیچ تیتانیومی در هر طرف انجام گرفت. حداکثر میزان باز شدن دهان پیش از جراحی و با توالی ۱، ۳، ۶ ماه پس از عمل جراحی اندازه گیری شد. تحلیل دادهها با آزمون آماری Repeated measurement در سطح خطای ۰۵/۰=α صورت گرفت.
یافتهها:بیماران، ۳۲/۸۱% از حداکثر باز شدن دهان قبل از جراحی را در طی ماه اول بعد از جراحی، ۱/۹۲% از آن را در ماه سوم و بهبودی تقریباً کامل (۹۴/۹۸%) را طی ششمین ماه بعد از جراحی نشان دادند.
پروژه متلب نتیجه گیری:نتایج ما این فرضیه را تقویت میکند که محدودیتهای ایجاد شده در حداکثر میزان باز شدن دهان یک عارضه طولانی مدت جراحی ساژیتال اسپلیت دوطرفه در بیماران مبتلا به پروگناتیسم فک پایین تلقی نمیشود و شش ماه پس از عمل جراحی تقریباً به میزان قبل از جراحی خواهد بود.
خروجی متلب :
دیدگاه ها